به گواهی تاریخ هیچ یک از رسوم و گزینش های پیشینیان بی حکمت و بی دلیل نبود، در واقع گستردن بساط عقد پیش روی عروس و داماد نوعی کارت تبریک گویا با آرزوی سعادت برای زوج جوان بود. با این هدف و به این مضمون هر ترکیب و ماده ای که در این سفره به کار می رفت معنای ویژه و زیبا در خور داشت.

قرآن مجید: کتاب خدا به نشانه مورد تائید قرار داشتن وصلت از سوی خداوند و طلب یمن و برکت الهی است.
آیینه: در سفره عقد رو به روی عروس و داماد قرار می گیرد تا با نگریستن در آن دلهایشان نسبت به هم مانند آیینه صاف و زلال باشد و سعادتمند شوند.
یک جفت شمعدان: نشانه آرزوی روشنایی و گرمی در پیوند عروس و داماد است.
جا نماز: گواهی بر پایبندی زوج نسبت به اصول دین و تبرک آن شامل حال عروس و داماد شود.
کاسه نبات: نماد آرزوی شیرینی پیوند عروس و داماد است.
نقل و سکه: به نشانه شیرین کامی و سکه برای افزایش روزی عروس و داماد است.
تخم مرغ: نماد تولد و تداوم نسل است وبه نیت ادامه نسل زن و مرد و بارورری ازدواج آن دو می باشد
فندق و گردو و بادام: به نشان گسترده بودن سفره خوراک عروس و داماد و توانمندی آنها بر سر سفره عقد می گذارند.
نان: به نشان برکت خداوند است.
سبزی: به نشان سلامتی، سرسبزی و خرمی روی سفره عقد می نشانند.
گل: به نشانه شادابی، طراوت و نمادی از زیبایی این پیوند بر سر سفره می گذارند.
شیرینی: به نشانه ارمغان آوردن شهد خوشبختی است.
میوه: به منزله دعای خیر و برخورداری عروس و داماد از مواهب رنگارنگ الهی و نعمت های طبیعی زندگی است.
عسل: پس از جاری شدن صیغه عقد در دهان یکدیگر می گذارند به منظور آن که عروس و داماد در آینده مایه شیرین کامی و دلارامی هم باشند.
اسپند: به نیت دور داشتن چشم بد از این وصلت دود می کنند.
کله قند: ساییدن قند روی پارچه قند ساب بر سر عروس و داماد به نیت فرو باریدن شادی و شیرینی در طی زندگی مشترک صورت می گیرد.